Nie da się chyba ukryć, że jesteśmy fanatykami Voigtalanderów. Uwielbiamy te obiektywy, praktycznie w każdej formie, a to dlatego, że nadają one całkowicie nowy sens erze bezlusterkowców, które uwielbiamy chyba jeszcze bardziej. Olympus nie produkuje tak jasnych, Sony nie produkuje tak małych, a żaden inny producent na świecie nie produkuje tak magicznych obiektywów. Od ponad roku fotografujemy Voigtlanderami na gwincie MFT, a od niedawna również pełnoklatkowym Voigtlanderem 35mm f/1.4 VM Nokton Classic, który jest obiektywem wręcz spektakularnym! Dwa ostatnie reportaże ślubne, Nina i Chaz oraz Dorota i Wojtek fotografowaliśmy między innymi tą 35-tką. Z początku pożyczaliśmy go, ale tak się nam spodobał, że sprawiliśmy sobie swój…a do niego dokupiliśmy aparat!

Ten obiektyw nie jest tak ostry jak otwarta Sigma 35mm f/1.4 Art. Winietuje, aberruje, ma ogromną dystrosję, ale to czyni go magicznym. Pośród doskonałych, identycznych obiektywów, to maleństwo ma charakter i niezwykle zbliża wyidealizowaną fotografię cyfrową, do niedoskonałej analogowej. Może nie jest to narzędzie do wszystkiego, ale tam, gdzie piękna flara, naturalna winieta i dyskrecja pracy to wartości dodane, Nokton Classic jest niezastąpiony. A przy okazji, jest na tyle ostry, kontrastowy i jasny, że w tych zwykłych kadrach zupełnie nie odstaje. Już cztery pierwsze zdjęcia w reportażu Doroty i Wojtka to Nokton Classic.

I ten rozmiar. Poniższe zdjęcie przedstawia Sigmę i Voigtlandera. Bardzo ciężko jest uwierzyć, że oba obiektywy mają identyczne parametry, ale tak jest. To dwie różne konstrukcje 35-tki f/1.4. To o tyle uderzające, że kilka tygodni temu Zeiss ogłosił nowy obiektyw na gwincie FE, który ma dokładnie takie same parametry, rozmiar i wagę, co pełnoklatkowa, lustrzankowa Sigma. Jeśli tak mają wyglądać pełnoklatkowe bezlustrkowce, to chyba jednak zostaniemy z lustrzankami jeszcze długo :)

Za tym obiektywem stoi druga, równoległa historia. W lutym pokazaliśmy Sony A7s, pokazywaliśmy też sample na wysokim ISO. Z początku otrzymaliśmy ten aparat „do testów”, a chwilę później mieliśmy już swój. To aparat, któremu, pomimo ogromu problemów, ciężko się oprzeć i tak oto ekscytowaliśmy się tym ISO, jakością filmów. Z czasem jednak czar nieco prysł, bo okazało się, że teraz lustrzanki szumią zaledwie odrobinę bardziej, ale przy okazji wyższej rozdzielczości (np. 24 megapiskele) ten szum jest „drobniejszy” i finalnie, A7s wcale nie jest tak spektakularne, wręcz na podobnym poziomie. To jednak nie wszystko. Niedawno zadzwonił do nas klient i zapytał: „czy możecie mi wyeksportować te zdjęcia w wyższej rozdzielczości?” Z 12 megapikselowego aparatu nie mogliśmy i tak oto skończyło się A7s. Dla nas całkowicie przestał to być aparat do pracy. Trafił na naszego fejsbuka i w mgnieniu oka znalazł nowy dom, w którym będzie szczęśliwie kręcił filmy :)

Jednak Sony A7 jest wciąż z nami. Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży używanego A7s, zakupiliśmy nowy egzemplarz Sony A7 (bez „s”) i nowego Voigtlandera. Sklepy pozbywają się teraz zapasów magazynowych starej wersji A7 (jest już następca A7II), a A7s wciąż kosztuje blisko 9000 zł i egzemplarze używane utrzymują wysoką cenę. Z tej zamiany zostało jeszcze kilka grosików.

I to trochę sos słodko-kwaśny. A7 ma dużą rozdzielczość, to bardzo mała, lekka i tania pełna klatka, ale ma niewiarygodną masę wad. Baterie rozładowują się jakby były zepsute, migawka wali jak mały młotek. W tym aparacie nie ma nawet przycisku do przełączania widoku między wyświetlaczem, a wizjerem, to opcja ukryta w menu. Peaking jest bezużytecznie nieprecyzyjny, nie da się zmienić stopnia domyślnego powiększenia podglądu, a optyka wizjera elektronicznego jest fatalna, nieostra w narożnikach, jak LensBaby Sweet 35, co ogromnie utrudnia ostrzenie. Matryca niby jest duża, ale szumi, szumi, szumi, gorzej niż stary Nikon D700. W zestawie nie ma nawet zewnętrznej ładowarki i aby naładować baterię trzeba podłączyć aparat do ściany, w ogóle przestać fotografować…albo dokupić sobie ładowarkę za kolejne 200 zł. A najlepiej dwie ładowarki. Jest jednak coś, co ten aparat robi fenomenalnie – rejestruje obraz z Voigtlandera 35mm f/1.4 Nokton Classic i jest w tym jest cudowny! To coś, czego nie potrafi żadna lustrzanka! Oczywiście stosujemy tricki, staramy się jakoś obejść niedociągnięcia korpusu. Aby zachować prąd nigdy nie używamy wyświetlacza, stosujemy obiektywy bez AFu i mamy całe wiadro akumulatorów. Kupiliśmy sobie też zewnętrzną ładowarkę. Unikamy ciemnych scen i staramy się nim pracować tylko tam, gdzie strzał migawki nie zakłóci wydarzeń. Może trochę rozpuściły nas Olympusy, ale Sony A7 jest bardzo niedopracowany, trochę taki, jaki był Nikon P7000.

Pewne jest jednak, że pracować tym aparatem będziemy i to z wielką przyjemnością, bo dla nas Sony to Nokton i bez tego zestawu nie wypuszczamy się na żaden reportaż! :)