Pewnego dnia poszliśmy na spacer. Co nieco pogadać i może przy okazji nauczyć się czegoś nowego. Zabraliśmy ze sobą aparat i dwa obiektywy – dość mocno przerobionego Heliosa 44M-4 i Tokinę 100mm f/2.8 Macro. Mieliśmy też zwykłą lampę, ale ta okazała się niewypałem. W Heliosie nie działa przesłona, nie da się też ostrzyć nawet manualnie (tak, to moja wina…albo może nawet zasługa). Tak oto w 2 godziny zrobiliśmy kilkanaście pierwszych zdjęć makro w historii DR5000. Dobre to? :)

Zapraszamy na film opowiadający o naszych zmaganiach z makro. Pokazujemy jak powstawały te ujęcia!

Później nastała zima, a my zamknęliśmy w ciepełku i prawie bez przerwy siedzimy nad skomplikowaną sesją produktową. Nie mamy dość, ale Rafał zrobił się dziwny, więc wyciągnęłam go na mróz, żeby ochłonął. Stał z torbą jak jakiś wieszak i gapił się w słońce. Chyba niewiele pomogło… Ja w tym czasie zajęłam się kontynuacją letniego makrox. Zima nie jest taka brzydka, tylko trochę mniej kolorowa.

To znowu nasza ukochana Tokina 100 f/2.8 D. Więcej o tym jak i czym dokładnie pracujemy przy takich zdjęcia mówiliśmy już w listopadzie :)

Makrofotografia musi mieć jakieś właściwiości terapeutyczne. Kiedy za oknem panowała epidemia i globalna mroźna depresja, bardzo ciężko było się zmusić do realizacji jakichkolwiek zdjęć „dla siebie”. Tym bardziej nie łatwo było wstać jeszcze w nocy, aby o świcie rozłożyć się na zmrożonym polu i podjąć próbę sfotografowania zamarzających baniek mydlanych. I nie ma co ukrywać, pomimo -10 stopni, pierwsze wcale nie zamarzały. Ale po kilku próbach, bańki niedość, że zaczęły konskwentnie zamarzać, to jeszcze stanowiły niezwykle malowniczy i hipnotyzujący obrazek. Wiele już w życiu widzieliśmy, ale coś takiego, po raz pierwszy!

I jeszcze mały backstage – oczywiście „kolor” to nie wschód słońca. To kolorowa lampa LED! Choć widać też piękny wschód ;)